Bijna 20% van alle hits van Britse artiesten uit de jaren 50, 60 en 70 hebben we te danken aan William Pye. Die bizar genoeg al lang overleden was toen zijn naam om de haverklap opdook in de Britse (en Europese) hitlijsten. William Pye werkte in de tweede helft van de 19e eeuw aan de universiteit van Cambridge waar hij diverse wetenschappelijke instrumenten ontwikkelde. In 1896 werd Pye Ltd. opgericht, dat zich aanvankelijk specialiseerde in het ontwikkelen van diezelfde instrumenten en vanaf de jaren 20 van de vorige eeuw ook nog in het fabriceren van radio’s en nog later telecommunicatie apparatuur. (In 1956 maakten ze zelfs de eerste transistorradio in het UK.) In de VS had RCA aangetoond dat een fabrikant van radiotoestellen ook met succes een platenfirma (Victor Records) kon opkopen. Maar toen Pye in 1953 Nixa Records opkocht was William Pye al een paar jaar overleden. Bij de overnamedeal met Nixa zat ook 1 zangeres, een toen nog piepjonge Petula Clark. Waarmee de kiemen gelegd werden om 20 jaar lang één van de toonaangevende Britse platenfirma’s te worden. De Pye-studio’s in de buurt van het Londense Marble Arch werden bijna even legendarisch als de Abbey Road studio’s van grotere broer EMI.
Het rood-zwarte Pye-logo uit de sixties nam bijna mythische proporties aan. Maar vooral werd Pye hèt schoolvoorbeeld van een bedrijf dat kan floreren als de bazen niks kunnen (of heb jij ooit al gehoord van de grote baas Louis Benjamin?), maar dat vooral zelf beseffen en in het concrete geval van Pye Records hun producers de vrije hand lieten. Tony Hatch, Joe Meek, Shel Talmy en andere Mickie Most’s maakten Pye groot met topnamen als The Kinks, The Searchers, Sandie Shaw, Petula Clark, Mungo Jerry, Lonnie Donegan, Status Quo en Brotherhood of Man.
Aan het begin van de jaren 70 verdwenen al die legendarische producers evenwel (Tony Hatch naar Australië, Joe Meek pleegde zelfmoord in 1967, Shel Talmy zag de Kinks naar RCA en de VS overstappen en Mickie Most richtte zelf zijn eigen uiterst succesvolle RAK Records op.) Het legendarische en oh zo herkenbare zwart-rode logo werd tot overmaat van ramp vervangen door een flets blauw dat net iets te veel aan Open VLD deed denken, om de vergelijking niet te maken. Biddu bleef als de enige echte hit-producer in dienst. En vermits Pye nog steeds dreef op de kracht van de muziekproducers werd het zowaar een Disco-label in de jaren 70. Met een paar leuke Britse disco-hits kwam men die jaren 70 nog wel door. Maar de opwinding en de vernieuwing van 10 jaar eerder was er toch niet langer. In 1980 werd ook nog eens de naam veranderd in PRT Records (Precision Records and Tapes). Tot 1989 werden nog platen gemaakt. Nadien gingen de rechten over naar zoveel verschillende rechtenhouders, dat allicht enkel de belastingen het vanaf hier nog verder zouden lezen als ik het hier probeer uit te leggen.

Je kan nog kiezen tot donderdag 12 september 2024 19.00 uur.

E-mailadres

Commentaar

Mijn commentaar mag op de blog getoond worden (je e-mailadres wordt niet getoond)